Apartman
altı kıraathanesinin giriş kapısına en uzak köşesinde dört adam ve iki yancı
dağılmayan sigara dumanı altında okey oynuyorlar. Hepsi kırklı yaşlarının
sonlarında olmalı. Masada dönen pek bir muhabbet yok. Sebebi belki de
nikotinsiz bir nefes dahi almamaları. Spor eşofmanları ile oturan ve
yanındakini taşlayan adam Enver Güngörmüş. Enver Türkiye'nin yetiştirdiği ilk,
tek ve günümüz itibariyle son geri maraton koşucusu. Geri maraton dalında tüm
Türkiye rekorları elbette onun. Türkiye'de alınabilecek tüm madalyaları
toplamış; topu topu dört tane. Finlandiya'daki dünya geri maraton koşma
yarışmasında sonuncu olunca aktif spor hayatına nokta koymuş. Ama katıldığı
için teşekkür ettiklerine dair Fince belgeyle tam yirmi yıl mahallede havasını
basmış ve "En teknik geri koşucu ödülünü aldım, rakımdan etkilenmesem, bir
hafta kamp yapabilsem birinci de olurdum ama saliselerle dördüncü oldum, biz de
spor kültürü yok" diye anlattıkça anlatmış.
Bazı günler güneş tam doğacakken kan ter içerisinde sokağa geri geri koşarak girer. Verilen selamları almaz bile, yüzünde Naim Süleymanoğlu'nun Seul olimpiyatlarındaki üçüncü kaldırışını yaptıktan sonraki hali gibi ifade olur. Apartmanın önüne gelirken iyice yaylanarak koşmaya başlar ve bir yandan kollarını açar. Sanki zafer kazanmış gibi. Sokağa son bir kez bakar ve anahtarıyla kapıyı açıp içeri girer. Sonra da birkaç gün hiç dışarı çıkmaz.
Hayatı boyunca hiç çalışmadı Enver Güngörmüş . Evlenmedi de. Halasının evinde kira vermeden yaşadı durdu. Muhtemelen yine o yaşlı kadından aldığı harçlıklarla hayatını devam ettirdi.
Enver Güngörmüş’ün taşladığı ön düğmeleri açık kırmızı saten gömlekli, bağrında parlaklığını yitirmiş eski bir madalyon olan adam Zafer Bağışlar. Gelecekten haber verdiğini söyleyen, tarot, su, kum hatta fasulye falına bakabilen, astrolog ve burç uzmanı. Kartvizitinde ve bir ilkokul öğrencisine hatır minnet hazırlattığı siyah üzerine kırmızı büyük harflerle yazan internet sitesinde bunlar yazıyor. Zafer’in Hikayesinin başrolünde annesi var. Daha küçükken oyun gibi eline kahve fincan verirmiş ve birbirlerinin falına bakarlarmış. Daha sonra ünü yayılınca önce annesinin gün arkadaşları, daha sonra da o gün arkadaşlarının başka günlerden gelen arkadaşları evlerini arşınlar olmuş. Biraz büyüyünce de kendinde özel güç olduğuna inanmış ve başka işlerle hiç uğraşmamış. Üniversite sınavında hiç çalışmadan nasılsa bana doğru cevaplar görünür diye girmiş ama o gün ona askerlik yolu görünmüş.
Çok bilenlerin çok sevilmediği bir askerlik döneminden sonra evine döndüğünde belediyeye ve medyumlar odasına başvurmuş. Gerekli belgeleri temin ettikten sonra evinin sokağındaki on iki metrekarelik küçük dükkanı tutmuş. İlk zamanlar işleri fena değilmiş ama zamanla tahminlerinin hiç tutmadığı ortaya çıkınca işleri fena olmuş. Zamanla işleri iyice sarpa sarmış ve kolu bacağı kırılana kadar dayaklar bile yemiş. Şimdi riskleri azaltmak için dükkanın girişinde " Ödemeyi falınız çıktıktan sonra alıyoruz", yazıyor. Her gün birkaç müşteri gelir. Zafer Bağışlar fallarına bakar ve giderler. Sonra dedikleri hiç çıkmadığından mı, yoksa müşterilerin işgüzarlığından mı bilinmez kimse gelip ödeme yapmaz. Hala annesiyle beraber yaşar Zafer Bağışlar; o da hiç evlenmedi.
Zafer Bağışlar’ın yanında çay bardağını avuçlayarak tutan afgan karası tenli ve avcı yelekli yancı ise Ulvi Varlıklı . Annesi ve babası daha ilkokula başlamadan birbirlerini öldürmüş. Ondan sonra tüm akrabalarında az biraz kala kala çocukluğu ve ergenliği atlatmış. Reşit olunca tüm akrabalarının yedi ceddine sövüp babasından kalan eve yerleşmiş. Torpil, tanıdık ve öksüz yetim kontenjanından belediyede işe girmiş. Birkaç yıl belediye köpek itilaf ekibinde çalışmış. Öyle gayretli, öyle çalışkanmış ki; yıllarca belediyenin girişindeki ayın elemanı tabelasında hep onun resmi olurmuş.
Nasıl kuzunun tadına bakan çoban köpeği canavar olur derler Ulvi Varlıklı da bir gün canavar olmuş. Öldürdüğü sokak köpeklerini yediği dedikodusu dolanmaya başlamış ama işin acı kısmı dolanan sözler doğruymuş doğruymuş. Belediye başkanı Ulvi’yi korka tırsa kovmuş. İşten atıldıktan sonra başka hiçbir işte de çalışmamış. Karnını doyurmak için köpek avlamaya devam etmiş. Hep bilinçli avlanmış. Belediye başkanı ondan korktuğu için çalıştırdığı köpek itilaf timini lav etmiş. Bazı sabahlar sırtında çuvalı ile Ulvi Varlıklı’yı görenler görmemezlikten gelirler ama herkes o çuvalda ne olduğunu bilir.
Ulvi Varlıklı’nın yanında, Enver Güngörmüş’ün karşısında oturan solgun kahverengi takım elbiseli ve beyaz spor ayakkabıları olup çifte giden adam Selim Tutumlu. Çocukken mahallede tek hayali arkadaşı olan oymuş. Sonra bir gün ne olduysa hayali arkadaşı onu terk etmiş ve ona görünmez olmuş. Ağlamış, zırlamış, delirmiş hatta köpürmüş ama hayali arkadaşı geri gelmemiş. Sonra bakmışlar çocuk elden gidiyor, hayali arkadaşın kaçırıldı demişler. Hayali arkadaşının ondan kaçmasındansa, kaçırılmasına sevinen Selim ve sokak sokak hayali arkadaşını aramaya çıkmış. Önce başka sokaklara gitmiş, sonra başka mahallelere, sonra başka ilçeler ve sonra da başka şehirlere. Tüm polisler elleri cebinde yalnız başına yürüyen o çocuğu tanır, ekip arabası ile evine bırakırlarmış.
Ergenlik, gençlik derken hayali arkadaş durumundan kurtulmuş gibi yapmış Selim Tutumlu . Yine sokaklarda tek başına yürürmüş ve sebebini soranlara cebinden evden kaçmış çocukların resmini çıkartır ve onları aradığını söylermiş. Yalan de değilmiş aslında, sevdiği birini kaybetmenin acısını onun kadar iyi pek az insan bilirmiş. Bu yürüme sevdası yüzünden hiç çalışamamış. Enver Güngörmüş’ün "Yürüyüş diye bir spor var" önerisini de sallamamış.
Şimdi hala yürür durur. Kışın başında üzerinde nike yazan bir bere, yazları ise boyasan yazan bir kep ile. Çok evden kaçmış çocuğu evine götürmüştür. Bu sayede eline para geçtiği de olur. Kıt kanaat geçinir gider.
Selim Tutumlu’nun yanındaki eli hiçbir şeye benzemeyen ve taş attığı Enver Güngörmüş de taşladığı için rahat olan sarı kazaklı ve Kemal Derviş modeli saçları olan adam Fahrettin Haktanır. Masadaki tek zengin çocuğu o. Hesabı genelde o öder, okeyi de en çok o sever. Annesinin, ablasının ve küçük erkek kardeşinin verdiği harçlıklarla kazıkazan ve at yarışı oynar durur. Küçükken rakamların ve mahallede süt satan adamın atının kendisi ile konuştuğunu iddia edermiş. Belki de bu şeylere merakı ondan
Bazı günler güneş tam doğacakken kan ter içerisinde sokağa geri geri koşarak girer. Verilen selamları almaz bile, yüzünde Naim Süleymanoğlu'nun Seul olimpiyatlarındaki üçüncü kaldırışını yaptıktan sonraki hali gibi ifade olur. Apartmanın önüne gelirken iyice yaylanarak koşmaya başlar ve bir yandan kollarını açar. Sanki zafer kazanmış gibi. Sokağa son bir kez bakar ve anahtarıyla kapıyı açıp içeri girer. Sonra da birkaç gün hiç dışarı çıkmaz.
Hayatı boyunca hiç çalışmadı Enver Güngörmüş . Evlenmedi de. Halasının evinde kira vermeden yaşadı durdu. Muhtemelen yine o yaşlı kadından aldığı harçlıklarla hayatını devam ettirdi.
Enver Güngörmüş’ün taşladığı ön düğmeleri açık kırmızı saten gömlekli, bağrında parlaklığını yitirmiş eski bir madalyon olan adam Zafer Bağışlar. Gelecekten haber verdiğini söyleyen, tarot, su, kum hatta fasulye falına bakabilen, astrolog ve burç uzmanı. Kartvizitinde ve bir ilkokul öğrencisine hatır minnet hazırlattığı siyah üzerine kırmızı büyük harflerle yazan internet sitesinde bunlar yazıyor. Zafer’in Hikayesinin başrolünde annesi var. Daha küçükken oyun gibi eline kahve fincan verirmiş ve birbirlerinin falına bakarlarmış. Daha sonra ünü yayılınca önce annesinin gün arkadaşları, daha sonra da o gün arkadaşlarının başka günlerden gelen arkadaşları evlerini arşınlar olmuş. Biraz büyüyünce de kendinde özel güç olduğuna inanmış ve başka işlerle hiç uğraşmamış. Üniversite sınavında hiç çalışmadan nasılsa bana doğru cevaplar görünür diye girmiş ama o gün ona askerlik yolu görünmüş.
Çok bilenlerin çok sevilmediği bir askerlik döneminden sonra evine döndüğünde belediyeye ve medyumlar odasına başvurmuş. Gerekli belgeleri temin ettikten sonra evinin sokağındaki on iki metrekarelik küçük dükkanı tutmuş. İlk zamanlar işleri fena değilmiş ama zamanla tahminlerinin hiç tutmadığı ortaya çıkınca işleri fena olmuş. Zamanla işleri iyice sarpa sarmış ve kolu bacağı kırılana kadar dayaklar bile yemiş. Şimdi riskleri azaltmak için dükkanın girişinde " Ödemeyi falınız çıktıktan sonra alıyoruz", yazıyor. Her gün birkaç müşteri gelir. Zafer Bağışlar fallarına bakar ve giderler. Sonra dedikleri hiç çıkmadığından mı, yoksa müşterilerin işgüzarlığından mı bilinmez kimse gelip ödeme yapmaz. Hala annesiyle beraber yaşar Zafer Bağışlar; o da hiç evlenmedi.
Zafer Bağışlar’ın yanında çay bardağını avuçlayarak tutan afgan karası tenli ve avcı yelekli yancı ise Ulvi Varlıklı . Annesi ve babası daha ilkokula başlamadan birbirlerini öldürmüş. Ondan sonra tüm akrabalarında az biraz kala kala çocukluğu ve ergenliği atlatmış. Reşit olunca tüm akrabalarının yedi ceddine sövüp babasından kalan eve yerleşmiş. Torpil, tanıdık ve öksüz yetim kontenjanından belediyede işe girmiş. Birkaç yıl belediye köpek itilaf ekibinde çalışmış. Öyle gayretli, öyle çalışkanmış ki; yıllarca belediyenin girişindeki ayın elemanı tabelasında hep onun resmi olurmuş.
Nasıl kuzunun tadına bakan çoban köpeği canavar olur derler Ulvi Varlıklı da bir gün canavar olmuş. Öldürdüğü sokak köpeklerini yediği dedikodusu dolanmaya başlamış ama işin acı kısmı dolanan sözler doğruymuş doğruymuş. Belediye başkanı Ulvi’yi korka tırsa kovmuş. İşten atıldıktan sonra başka hiçbir işte de çalışmamış. Karnını doyurmak için köpek avlamaya devam etmiş. Hep bilinçli avlanmış. Belediye başkanı ondan korktuğu için çalıştırdığı köpek itilaf timini lav etmiş. Bazı sabahlar sırtında çuvalı ile Ulvi Varlıklı’yı görenler görmemezlikten gelirler ama herkes o çuvalda ne olduğunu bilir.
Ulvi Varlıklı’nın yanında, Enver Güngörmüş’ün karşısında oturan solgun kahverengi takım elbiseli ve beyaz spor ayakkabıları olup çifte giden adam Selim Tutumlu. Çocukken mahallede tek hayali arkadaşı olan oymuş. Sonra bir gün ne olduysa hayali arkadaşı onu terk etmiş ve ona görünmez olmuş. Ağlamış, zırlamış, delirmiş hatta köpürmüş ama hayali arkadaşı geri gelmemiş. Sonra bakmışlar çocuk elden gidiyor, hayali arkadaşın kaçırıldı demişler. Hayali arkadaşının ondan kaçmasındansa, kaçırılmasına sevinen Selim ve sokak sokak hayali arkadaşını aramaya çıkmış. Önce başka sokaklara gitmiş, sonra başka mahallelere, sonra başka ilçeler ve sonra da başka şehirlere. Tüm polisler elleri cebinde yalnız başına yürüyen o çocuğu tanır, ekip arabası ile evine bırakırlarmış.
Ergenlik, gençlik derken hayali arkadaş durumundan kurtulmuş gibi yapmış Selim Tutumlu . Yine sokaklarda tek başına yürürmüş ve sebebini soranlara cebinden evden kaçmış çocukların resmini çıkartır ve onları aradığını söylermiş. Yalan de değilmiş aslında, sevdiği birini kaybetmenin acısını onun kadar iyi pek az insan bilirmiş. Bu yürüme sevdası yüzünden hiç çalışamamış. Enver Güngörmüş’ün "Yürüyüş diye bir spor var" önerisini de sallamamış.
Şimdi hala yürür durur. Kışın başında üzerinde nike yazan bir bere, yazları ise boyasan yazan bir kep ile. Çok evden kaçmış çocuğu evine götürmüştür. Bu sayede eline para geçtiği de olur. Kıt kanaat geçinir gider.
Selim Tutumlu’nun yanındaki eli hiçbir şeye benzemeyen ve taş attığı Enver Güngörmüş de taşladığı için rahat olan sarı kazaklı ve Kemal Derviş modeli saçları olan adam Fahrettin Haktanır. Masadaki tek zengin çocuğu o. Hesabı genelde o öder, okeyi de en çok o sever. Annesinin, ablasının ve küçük erkek kardeşinin verdiği harçlıklarla kazıkazan ve at yarışı oynar durur. Küçükken rakamların ve mahallede süt satan adamın atının kendisi ile konuştuğunu iddia edermiş. Belki de bu şeylere merakı ondan
güinnes
Bu adamlar neden mi böyle olmuş? Bundan 48 sene önce bir tane deli dahi bilim adamı varmış, hem de Safranbolu'da. Beynin yaratıcılık merkezini harekete geçireceğini düşündüğü bir şeyler yapmış ama hem etik sebeplerden hem de parası az olduğu için denek bulamıyormuş. Sonra ilacını kendi imkanları ile bebek maması gibi yapmış ve bir marketteki sinek ilaçlarının yanına eşantiyonmuş gibi bantlamış. İçine de "Şanslı müşterimiz sizsiniz, bize ulaşın ve çocuğunuzun tüm mama masrafını biz üstleniyoruz" diye bir şey yazmış. Kendisine dönen ailelere mamayı göndermiş ve iletişim bilgileri sayesinde bebekleri gözlemleyip deneyinin sonuçlarını izleyecekmiş ama daha deneyin ikinci yılında, 1967’deki Sakarya depreminde, Safranbolu’da yıkılan tek ev onun gecekondusuymuş. Pek tanıdığı olmadığından kimsesizler mezarlığında başına bir tahta dikip gömmüşler. Haliyle deney öyle kalmış. Böyle kaç çocuk varmış bilmiyoruz ama okey masasında oturan herkesin ana babası sinek ilacının yanında eşantiyon verilen bebek mamasını kullanmaktan çekinmeyecek kadar garip tipler.
Ve taş bitti, ama o el o masadaki kimse bitemedi.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder