Geçen salı akşamı odama çekildim, kataritiğimi ve yetmiş
üç tane mumu yaktım ve sessizce oturmaya başladım pazartesi sergüzeştleri.
Amacım odamdaki oksijeni bitirip, ne kadar süre nefessiz kalacağımı ölçmekti. Daha
önceki rekorum sanırım bir hafta kadardı ve o ara cern’deki deneyi tasarlamış,
sonucunu da yazmıştım.
*Başı sıkıştığın istemli olarak bayılabilmeli.
*Kötü şairi tek dizede tanıyabilmeli.
*Çamur bir kişilik olmalı.
*Çeyizinde hafifmeşrep bir hizmetçi olmalı.
*Klima çarpmamalı.
Bu seferli oksijensizlik deneyimimde de insanların
neden inatla deprem bölgelerinde yaşadıklarını buldum . Ve buna sosylojide ‘ikinci
pazartesi kompleksi’ adı verdim. Amaç intihara doğal afet süsü vermek. Her pazartesi
yaşadıkları kaybetmişlik ne yazık ki birçok insanımızda nefes almaktan vazgeçim
olarak sirayet ediyor.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder