müzik kutusu düzeltilmiş giriş ( mekan sahibi çalış )

Mutluluğun 77 sırrının 27.’sini okumuştum ve  kitabı okumaya başladığım andan bu yana üçte bir bile mutlu değildim. (daha güzel bir giriş). Kitabı kenara koydum ve üç parmağımı alnımda ve şakaklarımda gezdirerek üç parmak masajı yapmaya başladım. Genelde hiçbir doktorun çözemediği ve ‘piskolojik’ diyerek başarısızlıklarını kamufle ettikleri baş ağrıma bir nebze iyi gelirdi ama bu sefer hiçbir işe yaramadı. Hemen youtube’dan üç parmak mesajının nasıl yapılacağını tekrar izledim ve uyguladım olmadı. Tekrar izledim, tekrar denedim; tekrar izledim, tekrar denedim; bir daha, bir daha... Olmuyordu. Küfrettim. Hem de uzunca bir küfür. Kendi sesimi duydum ve gülmeye başladım. İyi küfreden insanlar hep daha mutluydu.

Mutluluğun 77 sırrının 35.’sini okurken aklıma üç parmak masajınının yaratıcısına mektup yazmak geldi. Çünkü Mutluluğun 77 sırrının 35.’si mektup yazmaktı. Doktorun kişisel internet sitesinden muayenhanesinin adresini buldum ve bir mektup yazdım. Önce ingilizce yazmayı denedim ama ingilizcem yetmedi, ingilizcemi zorladım; bu da beni daha mutsuz etti. En iyisi türkçe yazmaktı. Hem belki uğraşır çözerdi ya da tanıdığı bir türk vardı. Denemeye değerdi. Sabah postaneye gidip mektubu gönderdim. Mutluluğun 77 sırrının 36.’sının dediği gibi çalışana önce günaydın dedim, sonra da gününü nasıl geçtiğini sordum. Cevap vermedi

Mutluluğun 77 sırrının 53.’sü yeni insanlarla tanışmak için tek başına bir gece klübüne gitmekti. Kitaba teslim olmuş durumdaydım. Googledan gece klüplerine baktım ve 'Klapyetmişyedi' diye bir yer gördüm. Bu bir işaret olmalıydı. En havalı kıyafetlerimi giydim ve uçarak mekana gittim. Damsız da girilebiliyordu. Bu tür yerlere damsız girilmez sanırdım. Mutluluğun 77 sırrının 2.'sinden öğrendiğim gibi kendimden emin ve sıcak bir gülümseme takındım. İçeri girer girmez benim gibi gülümseyen kırmızı deri ceketli bir adam "Dostum neredesin sen ya? Kaç zamandır boşladın buraları" dedi.