Bir insanın tüm hayatı yalan olur mu?Benim öyle. Gerçi insanlığım da tartışmalı ama neyse...
Kalın çerçeveli ve kalın camlı gözlüklerle yaşıyorum on yaşımdan beri ama gözlerim bozuk değil. Yerkürenin en iyi gören gözlerine sahip olma ihtimalim çok yüksek. Birinci olmasam bile kesin ilk üçe girerim. Ona rağmen bu çirkin gözlüklerle yaşıyorum ve gözlüğümü unuttuğum zaman ya da düşüp kırıldığı günlerde kör taklidi yapıyorum.
Beynimin kaçta kaçını kullandığımı bilmiyorum ama çokta çoğunu kullanıyorum. Masamda bir hesap makinası var ama daha hiç kullanmadım. Şimdiye kadar en uzun ödevim, araştırma dahil yedi dakika on saniye sürdü ama ne okul ne de sınıf birincisi oldum. İstesem en iyi üniversiteyi burslu okurdum ama onun yerine orta dereceli bir üniversitenin öylemesine bir bölümünü okudum.
Neden mi?
Tüm bunların müsebbini annemdir! On yaşımdan beri aynı şeyleri söyleyip duruyor " Aman oğlum göze batma, göze gelirsin", " Aman kuzucum biz senin ne kadar başarılı olduğunu biliyoruz, başkalarının bilmesine gerek yok", " Aman yavrum devir kötü, dikkatleri üzerine çekme".
Amentüm bu sözler oldu. Hep beden eğitiminden raporlu oldum. İstesem, istediğim dalda olimipiyatları kazanabilirdim ama aile, özellikle anne baskısı tüm bunlara engel oldu.
Şimdi bir küçük bir gazetede muhabirim. Haberden habere koşup duruyorum; adliyelerde, acil servislerde sabahlıyorum. Televizyonlarda görmüşsünüzdür, bir suçlu iki yanında polisle, polis arabasına giderken, " Pişman mısınız?" diye soran biri var ya. İşte o adam benim. Bir de eskiden uçabiliyordum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder