kısa kısa

Olmuyordu bir türlü… İşlediğimiz günahlar işleyeceğimiz günahların teminatıydı. Ne birbirimize, ne de kendimize güveniyorduk. Ne birbirimize, ne başkasına, ne de kendimize muhtaçtık. Zaman akıyordu ve geçen yılları herkes kadar umursuyor, herkesten çok anımsıyorduk.

Aslında bizi iyi bir dayak paylardı. Şöyle birbirimize bir girsek, ağız burun dalsak hiçbir şeyimiz kalmazdı. Hatta sonra bir sigara içerdik. Sigaramız bitince izmaritleri balkondan atar, aşağı düşünce korun dağılmasını izler sonra biraz daha kavga ederdik. Nefesimiz kesilinceye kadar. “Yüze vurmak yok” derdik arada, başka bir kelime de etmezdik. Sen omzumu ısırırdın, ben üstüne otururdum. Sonra yine ara, birer sigara daha içerdik. Belki birer sigara daha.

Sonra da özür dilerdik birbirimizden.