Toplumsal tepkileri, yürüyüşleri, slogan atmaları, aktivistleri,
eylemleri çok severim pazartesi içten tepkilileri. İnsanların haklarını araması
ya da kendilerini hak arıyor sanması güzeldir; toplumun gazını alır, isyanları
engeller. Pazar gecesine kadar bu tip olaylara olan sempatim vardı ama artık
yok. Bir grup kendini bilmez, ipi salınmış alkolik sokağıma dayandı ve
sloganlar atmaya, pankart açmaya başladı.
*Salıncakta sallanmayı çok sevmeli.
*İpuçlarını değerlendirebilmeli.
*Çirkin mimiklerini botoxla öldürmeli.
*Arama kurtarması iyi olmalı.
*Örümcek hisleri olmalı.
Camdan bir baktım, yüz seksen iki erkek. “Listeler
bitecek, özgürlük gelecek” diye bağırıyorlar ve ellerinde “Hayırdır arkadaşım
bir derdinmi var ben erkek arkadasiyim” diye pankartlar. Megafonumu aldım ve “Sorun
istemiyorum, sessizce dağılın” diye uyardım. Baktım dinlemiyorlar, gözlerimi
kapattım, derin bir nefes aldım ve biber gazımla ortama daldım. Gözlerine
gözlerine sıktım. Sizden ricam gözleri kızarmış kimi görürseniz ihbar edin, daha
hıncımı alamadım.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder